Elderly home
Door: Jacob & Colina
Blijf op de hoogte en volg Jacob & Colina
16 Januari 2013 | Nepal, Kathmandu
Hallo lieverds,
Daar zijn we dan vanuit Kathmandu, Nepal. En wat hebben we al veel te vertellen. Het was weliswaar een lange reis maar deze verliep perfect. Vanaf New Delhi zijn we met een Indiase luchtvaart maatschappij door gevlogen. En, ja, hoor, toen begon het feest weer. Voordat we uitstapten hoorden we dat je je moest melden als je een overstap had naar Kathmandu, dat maar gedaan en we werden door iemand meegenomen naar de transfer balie. We moesten wachten totdat ze onze bagage hadden gevonden. Volgens ons hadden we dat in Amsterdam al geregeld. We werden op een bankje neergezet en moesten maar even wachten. Dat even begon wel erg lang te duren. Toch maar even vragen. Onze bagage, welke bagage? Nog maar even wachten en jawel hoor, een uurtje later was onze bagage gevonden zodat we een instapkaart konden krijgen.
De incheck begon eerder en we zouden omgeroepen worden volgens een bepaalde zone. Indiërs kennende, die luisteren daar toch niet naar en waar we al bang voor waren gebeurde dan ook. Iedereen sprong op en rende naar voren. Een kleine, Indiase vrouw van de luchtvaart maatschappij, begon in het Hindi te schreeuwen. Iedereen volgens zone en niet anders. Luisteren!!! Het had helaas weinig effect.
In Kathmandu aangekomen vonden we dat er weinig was veranderd. De laatste keer dat we hier waren is ongeveer 10 jaar geleden. Het leven speelt zich hier nog steeds af op straat of op de daken van woningen. Mensen doen hun was, wassen zichzelf, koken en maken vuurtjes op straat tegen de kou. Honden wachten geduldig bij de open air slager op een stukje vlees. En dan opeens, je verwacht het niet, een enorme shopping mall met luxe winkels. Heel vreemd. De wegen zijn erbarmelijk slecht. Als er al asfalt ligt dan is dit allang kapot gereden door het vrachtverkeer. Er is relatief niet veel verkeer. Wel redelijk veel brommers maar de meeste mensen lopen. Wat er aan auto’s is zijn de Suzuki maruti’s en alto’s. De ambulances zijn omgebouwde mini Suzuki busjes. Hopen dat we die niet nodig hebben. Lijkt ons erg krap. Verder zien we de straatkinderen met hun plastic zakjes, lijm snuiven, op zoek naar voedsel of een blanke, die ze proberen mee te trekken een winkeltje in voor wat brood. Ondanks dat het verkeer best mee valt hangt er hier een enorme smog. De omliggende bergen schijnen prachtig te zijn maar we hebben ze nog niet gezien.
Omdat we niet echt moe waren van de reis zijn we zondag naar Durbar square geweest. Het centrale plein van de stad waar veel oude houten gebouwen zoals tempels en het oude Koninklijke paleis staan. En natuurlijk wilden wij Kumari, the living goddess weleens zien. Echt bizar. Uit de goud en zilver smeders kaste worden diverse meisjes van ongeveer 4 jaar uitgekozen. Ze moeten voldoen aan bepaalde uiterlijke kenmerken. Daarna worden ze met elkaar in 1 ruimte geplaatst met verschillende mannen met een masker die allerlei geluiden maken en muziek. Degene die dat het langst uithoud is de nieuwe Kumari. Zij zal net zoals de Dalai Lama een aantal items zoals kleding etc. moeten herkennen. Ze gaat dan met haar familie in het huis wonen. Een paar keer per jaar komt ze uit het huis voor wat ceremonies en wordt dan op een soort altaar door Kathmandu gedragen, de rest van de tijd blijft zij in het huis. Dit blijft ze doen tot haar eerste menstruatie of als ze een ongeluk krijgt met bloedverlies. Dan moet er weer een nieuwe gezocht worden. De oude Kumari krijgt wat geld mee maar kan daar niet echt van leven. Niemand wil met haar trouwen omdat dit ongeluk brengt en men zegt dat zij erg lui is dus wat heb je er dan aan. Normaal gesproken is de kans niet zo groot om haar te zien maar we hadden geluk. Daar was ze. Een meisje van een jaar of zeven, zwaar opgemaakt, die vanaf het balkon, even haar gezicht liet zien. De levende godin, bizar en wat zielig voor het kind.
Natuurlijk zijn we ook nog even doorgelopen naar Freakstreet. De beroemde hippie straat uit de jaren 60 waar de muziek van Neil Young inmiddels niet meer klinkt.
Maandagochtend werden we opgepikt door de mensen van Idex, de locale organisatie. En hier zitten we dan in het oosten van Kathmandu in een prachtig huis. Het welkom was erg warm. Bij de deur stonden twee meisjes die met een ritueel voor het krijgen van een tikka ( rode stip op het voorhoofd ), kaarsjes en bloemetjes ons welkom heten. De schaal waar alles op lag werd een aantal keren voor ons hoofd op en neer bewogen. We zijn nu drie dagen verder en ik, Jacob, heb de rode stip nog steeds niet van mijn hoofd weten te verwijderen. Sterk spul.
De mensen die hier werken zijn erg vriendelijk. We voelen ons dan ook meer dan welkom. Het huis ligt wat hoger dan de rest van de gebouwen dus we hebben een prachtig uitzicht over Kathmandu.
Elektriciteit is hier op rantsoen. Er hangt een schema met daarop de dagelijkse tijden waarop er elektriciteit beschikbaar is. We moeten het doen met maximaal 12 uur in een etmaal. En dan maar hopen dat er in die tijd geen stroomstoring is. Elke dag warm douchen zal moeilijk worden. De nachten zijn behoorlijk koud maar we liggen onder twee hele dikke dekens in de heerlijke geur van mottenballen. Helaas moet een van ons er af en toe s’nachts uit om het licht uit te doen. Dan hebben we opeens weer elektriciteit en springen alle lampen aan.
En ja, we hebben werk. En wat voor werk! In de ochtend gaan we werken bij de meest heilige Hindu tempel van Nepal. Pastupatinath. Wat een eer! Toch maar mooi meegenomen. Door dit tempelcomplex loopt de heilige rivier Bagmati en hier vinden de rituele baden en crematies plaats. Op de burning ghats vinden langs de rivier de crematies op houtstapels plaats. De rivier is ernstig vervuild maar voor de vele gelovigen geen reden om zich er niet onder te dompelen en er een beetje van te drinken. Op dit complex is een opvanghuis, bejaardentehuis, sterfhuis of hoe je het ook wilt noemen voor oude mensen.
Het is door de overheid in 1995 opgezet. In het voorste gedeelte wonen bejaarden die nog voor zichzelf kunnen zorgen en daar achter is een gedeelte waar bejaarden wonen die dat niet meer kunnen. Er leven hier ongeveer 300 bejaarden die geen familie meer hebben en hier, op deze heilige plek, vlakbij de crematieplaatsen, hun laatste jaren doorbrengen. Het voorstuk ziet er mooi uit met een soort tempel in het midden. Toen we het achterste gedeelte binnen liepen schrokken we behoorlijk van de omstandigheden maar hadden gelijk ook zoiets van hier willen we wel een handje helpen. De omstandigheden zijn bijna niet te omschrijven. Gewoon onwerkelijk.
In dit deel wonen ongeveer 37 mensen die extra zorg nodig hebben. De meesten zijn dement of hebben een lichamelijk handicap. Twee nonnen van Mother Theresa, locale vrijwilligers, stagiaires van scholen in Kathmandu en internationale vrijwilligers doen wat ze kunnen.
In de middag ga ik, Jacob, in een weeshuis werken wat eigenlijk geen weeshuis is. In dit huis verblijven ongeveer 68 kinderen in de leeftijd van 3 tot 18 jaar. Dit zijn kinderen waarvan beide ouders in de gevangenis zitten. Dat hoor je niet vaak dat beide ouders in de gevangenis zitten maar blijkbaar is dit inherent aan het systeem hier. Dat weten we nog niet. In ieder geval haalt de overheid ze uit de woning om te voorkomen dat ze op straat terecht komen. Opvang bij de familie is om onduidelijke reden niet altijd mogelijk. Volgens Manish, de manager zal het een hele uitdaging worden om met deze kinderen wat te ondernemen. Denk dat hij gelijk heeft maar we zien het wel. Ik ga dit samen doen met Samia van Ibiza. Party time. Gaat leuk worden.
Colina gaat bij het women empowerment project werken. Vrouwen Engelse les geven en voorlichting geven over bijvoorbeeld hygiëne etc. Sanu, een staflid en Manish vertelden dat Colina ook voorlichting kan geven over do’s and dont’s bij een zwangerschap. Ze heeft al aangegeven dat ze daar niets vanaf weet. Alex en Fernanda werken er al wat langer en Cora gaat ook voor het eerst daar werken.
Natuurlijk zijn we erg nieuwsgierig en we hebben dan ook erg veel zin in de dag van morgen.
We zitten trouwens ook vlakbij de grootste stupa van Nepal voor Boeddhisten. Zijn we gisteravond nog even geweest met Samia en Cora. Het was er erg druk met Tibetanen die hun dagelijkse rondje liepen rond de Stupa en de gebedswielen in beweging brachten. Prachtig om te zien.
Dit was het even voor nu. Wij gaan lekker slapen, morgen weer vroeg op. Hopelijk maken jullie het ook goed.
Liefs Jacob en Colina
Daar zijn we dan vanuit Kathmandu, Nepal. En wat hebben we al veel te vertellen. Het was weliswaar een lange reis maar deze verliep perfect. Vanaf New Delhi zijn we met een Indiase luchtvaart maatschappij door gevlogen. En, ja, hoor, toen begon het feest weer. Voordat we uitstapten hoorden we dat je je moest melden als je een overstap had naar Kathmandu, dat maar gedaan en we werden door iemand meegenomen naar de transfer balie. We moesten wachten totdat ze onze bagage hadden gevonden. Volgens ons hadden we dat in Amsterdam al geregeld. We werden op een bankje neergezet en moesten maar even wachten. Dat even begon wel erg lang te duren. Toch maar even vragen. Onze bagage, welke bagage? Nog maar even wachten en jawel hoor, een uurtje later was onze bagage gevonden zodat we een instapkaart konden krijgen.
De incheck begon eerder en we zouden omgeroepen worden volgens een bepaalde zone. Indiërs kennende, die luisteren daar toch niet naar en waar we al bang voor waren gebeurde dan ook. Iedereen sprong op en rende naar voren. Een kleine, Indiase vrouw van de luchtvaart maatschappij, begon in het Hindi te schreeuwen. Iedereen volgens zone en niet anders. Luisteren!!! Het had helaas weinig effect.
In Kathmandu aangekomen vonden we dat er weinig was veranderd. De laatste keer dat we hier waren is ongeveer 10 jaar geleden. Het leven speelt zich hier nog steeds af op straat of op de daken van woningen. Mensen doen hun was, wassen zichzelf, koken en maken vuurtjes op straat tegen de kou. Honden wachten geduldig bij de open air slager op een stukje vlees. En dan opeens, je verwacht het niet, een enorme shopping mall met luxe winkels. Heel vreemd. De wegen zijn erbarmelijk slecht. Als er al asfalt ligt dan is dit allang kapot gereden door het vrachtverkeer. Er is relatief niet veel verkeer. Wel redelijk veel brommers maar de meeste mensen lopen. Wat er aan auto’s is zijn de Suzuki maruti’s en alto’s. De ambulances zijn omgebouwde mini Suzuki busjes. Hopen dat we die niet nodig hebben. Lijkt ons erg krap. Verder zien we de straatkinderen met hun plastic zakjes, lijm snuiven, op zoek naar voedsel of een blanke, die ze proberen mee te trekken een winkeltje in voor wat brood. Ondanks dat het verkeer best mee valt hangt er hier een enorme smog. De omliggende bergen schijnen prachtig te zijn maar we hebben ze nog niet gezien.
Omdat we niet echt moe waren van de reis zijn we zondag naar Durbar square geweest. Het centrale plein van de stad waar veel oude houten gebouwen zoals tempels en het oude Koninklijke paleis staan. En natuurlijk wilden wij Kumari, the living goddess weleens zien. Echt bizar. Uit de goud en zilver smeders kaste worden diverse meisjes van ongeveer 4 jaar uitgekozen. Ze moeten voldoen aan bepaalde uiterlijke kenmerken. Daarna worden ze met elkaar in 1 ruimte geplaatst met verschillende mannen met een masker die allerlei geluiden maken en muziek. Degene die dat het langst uithoud is de nieuwe Kumari. Zij zal net zoals de Dalai Lama een aantal items zoals kleding etc. moeten herkennen. Ze gaat dan met haar familie in het huis wonen. Een paar keer per jaar komt ze uit het huis voor wat ceremonies en wordt dan op een soort altaar door Kathmandu gedragen, de rest van de tijd blijft zij in het huis. Dit blijft ze doen tot haar eerste menstruatie of als ze een ongeluk krijgt met bloedverlies. Dan moet er weer een nieuwe gezocht worden. De oude Kumari krijgt wat geld mee maar kan daar niet echt van leven. Niemand wil met haar trouwen omdat dit ongeluk brengt en men zegt dat zij erg lui is dus wat heb je er dan aan. Normaal gesproken is de kans niet zo groot om haar te zien maar we hadden geluk. Daar was ze. Een meisje van een jaar of zeven, zwaar opgemaakt, die vanaf het balkon, even haar gezicht liet zien. De levende godin, bizar en wat zielig voor het kind.
Natuurlijk zijn we ook nog even doorgelopen naar Freakstreet. De beroemde hippie straat uit de jaren 60 waar de muziek van Neil Young inmiddels niet meer klinkt.
Maandagochtend werden we opgepikt door de mensen van Idex, de locale organisatie. En hier zitten we dan in het oosten van Kathmandu in een prachtig huis. Het welkom was erg warm. Bij de deur stonden twee meisjes die met een ritueel voor het krijgen van een tikka ( rode stip op het voorhoofd ), kaarsjes en bloemetjes ons welkom heten. De schaal waar alles op lag werd een aantal keren voor ons hoofd op en neer bewogen. We zijn nu drie dagen verder en ik, Jacob, heb de rode stip nog steeds niet van mijn hoofd weten te verwijderen. Sterk spul.
De mensen die hier werken zijn erg vriendelijk. We voelen ons dan ook meer dan welkom. Het huis ligt wat hoger dan de rest van de gebouwen dus we hebben een prachtig uitzicht over Kathmandu.
Elektriciteit is hier op rantsoen. Er hangt een schema met daarop de dagelijkse tijden waarop er elektriciteit beschikbaar is. We moeten het doen met maximaal 12 uur in een etmaal. En dan maar hopen dat er in die tijd geen stroomstoring is. Elke dag warm douchen zal moeilijk worden. De nachten zijn behoorlijk koud maar we liggen onder twee hele dikke dekens in de heerlijke geur van mottenballen. Helaas moet een van ons er af en toe s’nachts uit om het licht uit te doen. Dan hebben we opeens weer elektriciteit en springen alle lampen aan.
En ja, we hebben werk. En wat voor werk! In de ochtend gaan we werken bij de meest heilige Hindu tempel van Nepal. Pastupatinath. Wat een eer! Toch maar mooi meegenomen. Door dit tempelcomplex loopt de heilige rivier Bagmati en hier vinden de rituele baden en crematies plaats. Op de burning ghats vinden langs de rivier de crematies op houtstapels plaats. De rivier is ernstig vervuild maar voor de vele gelovigen geen reden om zich er niet onder te dompelen en er een beetje van te drinken. Op dit complex is een opvanghuis, bejaardentehuis, sterfhuis of hoe je het ook wilt noemen voor oude mensen.
Het is door de overheid in 1995 opgezet. In het voorste gedeelte wonen bejaarden die nog voor zichzelf kunnen zorgen en daar achter is een gedeelte waar bejaarden wonen die dat niet meer kunnen. Er leven hier ongeveer 300 bejaarden die geen familie meer hebben en hier, op deze heilige plek, vlakbij de crematieplaatsen, hun laatste jaren doorbrengen. Het voorstuk ziet er mooi uit met een soort tempel in het midden. Toen we het achterste gedeelte binnen liepen schrokken we behoorlijk van de omstandigheden maar hadden gelijk ook zoiets van hier willen we wel een handje helpen. De omstandigheden zijn bijna niet te omschrijven. Gewoon onwerkelijk.
In dit deel wonen ongeveer 37 mensen die extra zorg nodig hebben. De meesten zijn dement of hebben een lichamelijk handicap. Twee nonnen van Mother Theresa, locale vrijwilligers, stagiaires van scholen in Kathmandu en internationale vrijwilligers doen wat ze kunnen.
In de middag ga ik, Jacob, in een weeshuis werken wat eigenlijk geen weeshuis is. In dit huis verblijven ongeveer 68 kinderen in de leeftijd van 3 tot 18 jaar. Dit zijn kinderen waarvan beide ouders in de gevangenis zitten. Dat hoor je niet vaak dat beide ouders in de gevangenis zitten maar blijkbaar is dit inherent aan het systeem hier. Dat weten we nog niet. In ieder geval haalt de overheid ze uit de woning om te voorkomen dat ze op straat terecht komen. Opvang bij de familie is om onduidelijke reden niet altijd mogelijk. Volgens Manish, de manager zal het een hele uitdaging worden om met deze kinderen wat te ondernemen. Denk dat hij gelijk heeft maar we zien het wel. Ik ga dit samen doen met Samia van Ibiza. Party time. Gaat leuk worden.
Colina gaat bij het women empowerment project werken. Vrouwen Engelse les geven en voorlichting geven over bijvoorbeeld hygiëne etc. Sanu, een staflid en Manish vertelden dat Colina ook voorlichting kan geven over do’s and dont’s bij een zwangerschap. Ze heeft al aangegeven dat ze daar niets vanaf weet. Alex en Fernanda werken er al wat langer en Cora gaat ook voor het eerst daar werken.
Natuurlijk zijn we erg nieuwsgierig en we hebben dan ook erg veel zin in de dag van morgen.
We zitten trouwens ook vlakbij de grootste stupa van Nepal voor Boeddhisten. Zijn we gisteravond nog even geweest met Samia en Cora. Het was er erg druk met Tibetanen die hun dagelijkse rondje liepen rond de Stupa en de gebedswielen in beweging brachten. Prachtig om te zien.
Dit was het even voor nu. Wij gaan lekker slapen, morgen weer vroeg op. Hopelijk maken jullie het ook goed.
Liefs Jacob en Colina
-
16 Januari 2013 - 15:41
Yvette:
Zucht wat een heerlijk verhaal...met heel veel ooooh's en aaaah's heb ik alles gelezen (mijn collega's moesten er al om lachen). En wat super dat jullie ook een handje helpen in het tehuis voor bejaarden : ) Al veel beleeft, maar nog zoveel mooie avonturen te gaan! Ik ze, kom maar op met de volgende, ik ben er klaar voor : )
Dikke knuffel -
16 Januari 2013 - 19:26
Helma:
Heerlijk om wat van jullie te horen, ja de reis zal nooit helemaal perfect zijn je bent ook ergens ver weg.
Ik heb het allemaal wel twee keer gelezen er zijn geen woorden voor maar gelukkig kunnen jullie het allemaal wel vertellen fantastisch.
Kijk nu al uit naar het volgende verslag.
Heeeeel veel DK. -
16 Januari 2013 - 21:07
Hilke:
Misschien wordt het tijd om een keer een bundel uit te brengen, heerlijk om te lezen.
In zo'n korte tijd alweer zoveel meegemaakt, toch best leuk die oudjes en colina als je nog tips nodig hebt?
Dikke kus -
17 Januari 2013 - 08:00
Luuk:
prachtig verslag.leuk om jullie tevolgen.wat een andere wereld.mooie foto.dikke kus -
18 Januari 2013 - 19:13
Manfred&Jacqueline:
Nou wij zijn net terug van de musical "Hij gelooft in mij" en opende mijn mail en heb jullie verhaal gelijk maar even gelezen.
En het eerste verhaal is weer erg boeiend en wij kijken nu alweer met volle verwachting naar de volgende verhalen die er weer aankomen.
Oh ja, Jacob succes met de rode stip.
Nou Colina ik hoop dat jij niet boven in het stapelbed ligt, want het randje is niet zo heel hoog zoals ik op de foto zie.
Werk ze de komende dagen.
Groetjes,
Manfred, Jacqueline, Daphne en Tessa XXXXXXXXXXXXXXX
-
20 Januari 2013 - 12:54
Harm:
Dag schatten,
Wordt het niet tijd dat je aan de slag gaat Jacob i.p.v. jouw zwervend schrijversbestaan van inspiratie te voorzien en dat over de rug van mensen die kwijlend uitkijken naar de zorg die je ze kan bieden. Echt je kan het dus doe die pen maar in de ban en ga aan de slag.
Snap wel dat je een beetje huiverig bent voor het effect wat women empowerment op Colina heeft, maar kom op! Laat die stip dus maar zitten op jouw voorhoofd, laat het licht ook maar branden en ga klaverjassen met de oudjes. Veel plezier, mis jullie nog niet geloof ik. XXX h. -
21 Januari 2013 - 09:51
Nicole:
Hi Together :) Very nice pictures !!
I don t understand a word of your text. But it doesnt matter :)
Have a good time and take care
Nicole -
22 Januari 2013 - 15:51
Tineke:
Oohh, ik lees het alweer, prachtig, wat hebben jullie al weer veel gezien.
Nog maar net op pad, dit gaat nog wat worden.
Heel veel plezier schatties. xxxx -
23 Januari 2013 - 12:25
Janneke :
Hoi Jacob en Colina,
Heb jullie eerste reisverslag gevonden! Wat een verhaal al weer en dan is het nog maar net begonnen. Goed werk wat jullie daar doen en nog gaan doen. Ook pittig lijkt me. Mooi beeldend geschreven verslag. De prachtige foto's maken het helemaal compleet. Liefs uit het winterse Groningen. JtH
-
23 Januari 2013 - 19:29
Hedy Warnaar:
Alles heb ik met open mond zitten lezen / kijken ( alleen dat zwijn vond ik wel heel gruwelijk) Ik weet het , het hoort bij het leven! Wat leuk zoals jullie weer genieten van deze reis. De reacties vind ik ook heel verrassend.
Wat een wereld van verschil tussen ons( hoor op dit moment een sneeuwschuiver door de straat rijden)
Ik blijf jullie volgen. dikke kus voor jullie beide.
Liefs Hedy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
