Om bhur bhuv swan

Om bhur bhuv swan
Tasye vitur vereniyan
Bhargo devsye dhimni
Dhiya yanetre precno daya
Dit is de belangrijkste Hindi mantra en we starten hiermee bij zowel de snake charmers als de aanganwaari. De kinderen zingen uit volle borst mee. Wij zijn nog aan het oefenen. Ajay heeft het voor ons opgeschreven.

Maken jullie het nog steeds goed? Natuurlijk hopen wij van wel. Oh, ja, Manfred, jullie hebben best een aardig clubje maar onze club heeft zelfs supporters in India. Zie de foto’s. Op de foto staat de kok en zijn maatje. Wij hebben ze een paar leuke groene koksmutsen gegeven en trots dat ze waren.

We hebben intensief contact met de project executieves. Jonge jongens met ieder hun eigen persoonlijk verhaal. Vinod bijvoorbeeld, hij is 23 jaar, is op zijn 17e getrouwd met een meisje van 14. Een gearrangeerd huwelijk. Inmiddels hebben ze 4 dochters. Een schande voor de familie, zo vertelde hij. Maar ook hij had liever een zoon gehad al was het alleen maar voor zijn vrouw. Zij wordt gepest door de andere vrouwen in de familie en in het dorp. Je bent een waardeloze vrouw zeggen ze. Je kunt geen zoon baren.
Manousj, 22, zegt, geld is niet belangrijk voor mij. Ik wil iets voor anderen betekenen. Daarom doe ik dit werk. En dat doet hij goed. Met veel energie en passie. Over het kastensysteem heeft hij een duidelijke mening. Rot op met dit belachelijke systeem. Mijn beste vrienden zijn kastelozen en ik hou van ze. Het kastensysteem is voor mij niet belangrijk en het zou voor niemand belangrijk moeten zijn.
Ajay, ook begin 20 en pas vader geworden van een meisje. En hij is er zo trots op. Zo mooi om te zien. Zijn familie wilde geen feest geven. Omdat het maar een meisje is. Hij verteld over de problemen die hij hierdoor ondervindt. Hij heeft apart een feestje gegeven voor zijn vrienden. Die begrijpen hem tenminste en zijn blij voor Ajay en zijn vrouw.

Het werken op de snake charmers school blijft echt geweldig om te doen. Wel erg intensief maar het geeft zoveel voldoening. Sommige kinderen zijn er al wanneer wij er aan komen. Op eigen initiatief. Prachtig. Anderen halen we bij de hutjes vandaan. We proberen de lessen enigszins gestructureerd te laten verlopen. Maar dat valt niet altijd mee want sommige kinderen zijn ook verantwoordelijk voor de geiten. Wanneer die te ver weg lopen moeten die tussendoor toch echt even worden terug gehaald. Anderen komen later omdat ze nog water aan het halen zijn. Gemiddeld hebben we er 15 kinderen rond lopen in de leeftijd van 1 tot 12. De hele kleintjes worden meegenomen door hun broertje of zusje. We hebben dan ook besloten om de groep in tweeën te splitsen. Colina en Jari zijn bezig met het ABC voor de kleintjes. Ik en Manoj zijn met een Engels leerboek klas 2 bezig voor de wat ouderen. Aan het eind van de les krijgen ze allemaal een mooie sticker in hun schriftje of op hun schrijfblaadje geplakt. Dagelijks wassen we de handen en poetsen de tanden. Voor wie er geen tandenborstel is doen we de tandpasta op een van de vingers en poetsen maar. Haren wassen doen we 2 keer per week. Leuk om te zien hoe de meisjes met wat langer haar hun haar droog slaan met een stok. Verder hebben we op de markt bananen en mandarijnen gekocht. Dit verstrekken we twee keer per week. Wat extra vitaminen kunnen ze wel gebruiken. Dit hebben we trouwens ook op de aanganwari ingevoerd.
Vorige week hebben we een spelmiddag georganiseerd. Met zaklopen, touwtrekken en schipper mag ik overvaren. Aanvankelijk waren er niet zoveel kinderen maar er kwamen steeds meer bij. Zelfs de moeders kwamen even een kijkje nemen. Zeer geslaagd.
Maandag waren bij de snake charmers een paar nieuwe kinderen. Er waren niet veel kinderen omdat er een festival was waar gratis voedsel werd verstrekt. Een nieuw jongetje van een jaar of 4 liep in zijn blote kont rond en was me toch smerig. Hij had alleen een zwart touwtje om zijn middel bedoeld om de boze geesten af te weren. Dat zie je hier wel meer bij kinderen. Hoe dan ook, het was niet echt druk dus hebben we spontaan besloten om hem een flinke wasbeurt te geven. We hebben warm water in het kamp gehaald en schrobben maar. Daarna afdrogen, de haren netjes gekamd en daar ging onze vriend, met alleen een touwtje om zijn middel, snel terug naar het hutje waar hij woont.
Op de aanganwari loopt het ook lekker. We zijn bezig met nummers, kleuren en het ABC. We hebben aan Ajay voorgesteld om wekelijks een community visiting te doen. Dus afgelopen vrijdag zijn we met de kinderen en een medewerkster het kleine dorpje Sonderpur ingegaan. We hadden ballonnen, koekjes en bellen blazers mee genomen. Overal werden we hartelijk ontvangen. We hebben ongeveer 8 gezinnen bezocht van in totaal 20 kinderen. Sommigen hebben we verteld dat we blij waren dat hun kinderen regelmatig kwamen. Anderen hebben we gevraagd waarom hun kinderen niet komen, wat de reden is en of we ze ergens mee konden helpen. Ajay heeft dit allemaal geregistreerd zodat we een beetje een overzicht krijgen. Tevens hebben we gevraagd of ze de tanden van de kinderen regelmatig poetsten. Dit was niet het geval. Aan de ouders gevraagd of ze het goed vonden als wij dat dan gaan doen. Daar hadden ze geen enkel probleem mee dus hebben we afgelopen weekend in Jodhpur 20 mini tandenborstels gekocht. Daar gaan we dan ook binnenkort mee beginnen. We hebben ook aan sommige ouders voorgesteld of ze een keer mee willen komen om te kijken wat wij precies doen, maar dat is wat moeilijk te realiseren want iedereen heeft zijn drukke werkzaamheden. In ieder geval was het erg leuk om te doen en de ouders leren ons zo ook wat beter kennen en wij hen. En we waren natuurlijk erg nieuwsgierig of ons bezoek resultaat zou hebben. Maandagochtend bij de aanganwari aangekomen bleek het een modderpoel te zijn. Eerst maar planken opgezocht zodat de kinderen en wij een beetje schoon het lokaaltje konden binnen komen. En, ja, hoor, er waren 18 kinderen waaronder een aantal nieuwe kinderen die natuurlijk nog wat verlegen waren. Sommigen werden gebracht door hun ouders die nog even bleven kijken. We missen er nog twee. Die zijn wel even geweest maar waren toch wel wat bang en onder de indruk van die grote, witte mensen.

Het weekend zijn we naar Jodhpur geweest. Ongeveer 9 uur rijden vanaf Bilona. Wij schrijven steeds dat we in Lalsot zitten maar eigenlijk is het Bilona. Lalsot is de dichtst bijzijnde iets grotere plaats. Jodhpur, Sun city of ook wel Blue city genoemd. Een deel van de huizen zijn aan de buitenkant blauw geverfd. Dit is de traditionele kleur van een bepaalde kaste en het helpt om de muggen buiten de deur te houden. Onderweg ernaar toe zagen we veel marmer industrie. En wat minder was, echt tientallen aangereden, dode honden en af en toe het aangevreten karkas van een buffel. Geen aangenaam gezicht. Dode dieren, auto wrakken, ze laten het hier gewoon liggen. In Jodhpur hebben we zaterdag het Meharagarh fort en Jaswout Hada, de crematieplaats voor overleden koningen. We zijn daarna nog even de markt op geweest maar het regende enorm. Het was geen doen. Iets van waterafvoer hebben ze hier nog echt goed voor elkaar dus het was me een bende op straat. De volgende dag was het gelukkig droog en zijn we nog even terug gegaan. Daarna nog een paleis bezocht en terug naar Bilona.

Colina is op dit moment lekker verkouden. Hoe kan het ook anders, maar ze is nog op de been. Vinod maakt elke dag thee voor haar bestaande uit blaadjes van een geneeskrachtige boom, kruidnagel, gember en 3 zwarte peperkorrels. Een andere vrijwilliger had het wat zwaarder te pakken. Op verzoek van Amit is Colina met hem gaan praten en heeft erop aangedrongen om een dokter te bezoeken. Daarna ben ik met de patiënt, Amit en Vinod naar het ziekenhuisje gegaan. Het ziekenhuisje ligt midden in het centrum van Lalsot. Het is een overheidsziekenhuis en ziet er niet uit. De dokter zat in een smerige, smoezelige ruimte voor zijn bureau met een stethoscoop. Het enige instrument wat ik kon ontdekken. Hij was bezig met een patiënt en er stonden ongeveer 10 nieuwsgierigen te kijken. De patiënt kon gelijk gaan zitten en zijn verhaal vertellen. Ondertussen heb ik samen met Vinod getracht een aantal nieuwsgierigen de kamer uit te werken. Hoezo privacy. Dat lukte maar voor een deel want er kwamen steeds nieuwe patiënten binnen. Na enkele oppervlakkige vragen begon de dokter te schrijven en er ontstond een lijstje met medicatie. Geen verder onderzoek. Een paar minuten later stonden we weer buiten. Amit zei dat deze dokter zeer beroemd was. Ja, ja, het zal wel. Aan de overkant konden we langs de apotheker. Helaas de 1e had niet de gevraagde medicatie. Dan maar naar de buurman en die kon alles leveren. Vervolgens heb ik de houdbaarheidsdatum bekeken, gecontroleerd welke medicatie hij zou moeten innemen en gevraagd of hij nog andere medicatie gebruikt. Tevens bij alle medicatie geschreven hoeveel hij er per dag van moet slikken. Want dat staat natuurlijk nergens. Zoek het maar lekker zelf uit. Later op de avond zijn we nog bezig geweest om de patiënt gerust te stellen en de volgende dag ging het al weer stukken beter.

Elke dag is hier anders en we beleven zo ongelooflijk veel. Gisteren was ook weer zo’n enerverende dag vol met hoogte en dieptepunten. Maar daarover later meer. Wij gaan nog even bij kampvuur zitten. Een kampvuur houdt voor ons in dat we morgenvroeg heet water hebben. Want de jongens gooien de gloeiende asresten in de op hout gestookte boiler dus die brand vannacht lekker door. Colina neemt nog even een lekkere thee en morgen weer vroeg op.

Heel veel liefs en dikke kussen van ons tweeën.