Mixed emotions

Hallo lieverds,

Daar zitten we dan. Aan het parel witte strand van Palolem in Goa met het zonnetje op ons bolletje. De drukte is voorbij. Tijd voor ontspanning. Afkicken. Wat een weekje!
Dank jullie wel voor de lieve berichtjes. Wij lezen ze echt met veel plezier.

De laatste week bij de snake charmers was wederom geweldig en zeer afwisselend. Dinsdag heeft Colina voor verpleegster gespeeld. Een van de jongens had een wondje aan zijn voet en had pijn. Wondjes aan de voeten zien we wel vaker. De kinderen lopen veelal op blote voeten. Manoj stelde voor om er zalf op te gaan smeren voor de nacht. Wij dachten eerst maar eens goed ontsmetten want het zag er behoorlijk vies uit. Voordat het gaat ontsteken. Dus het mannetje op de arm mee genomen het kamp in en zijn voet laten weken in een emmer warm water. Daarna de eetruimte in voor jodium en verband. In de eetruimte was hij vol verbazing. Tafels, stoelen, wasbakken en water wat gewoon uit de kraan kwam. Weer eens wat anders dan water bij de pomp halen zal hij wel gedacht hebben.
Die dag hebben we ook het hele alfabet geoefend. Er is een betonpad aangelegd en wij dachten laten we daar maar gelijk gebruik van maken. Die ochtend hebben Manoj en ik het pad vrij gemaakt van zand. Voor aanvang van de les hebben Colina en een paar kinderen het alfabet met stoepkrijt erop gezet. De kinderen moesten op een been hinkelen naar de letter die wij riepen. Dat ging best goed. En wat een energie zit er in de kinderen. Echt zo snel mogelijk hinkelen van A tot Z. Ondanks de hete zon bleven ze maar doorgaan.

Woensdag, vlak voordat we gingen tanden poetsen en handen wassen, kwamen er een stel opgeschoten knapen van de snake charmers gemeenschap aanlopen. Ze waren ruzie aan het zoeken en gooiden met stenen. We zagen ons boefje en Leena, die ook altijd naar school komen, er ook bij staan. We begrepen niet wat er aan de hand was. De knapen hebben we weg gestuurd en Boefje en Leena hebben we gevraagd om er gewoon bij te komen. Maar de kinderen van een paar nieuwe families accepteerden dit niet en begonnen hen te slaan. Nou, moet het niet gekker geworden. Ophouden met dat gedonder en er wordt zeker niet geslagen. Uiteindelijk keerde de rust wat terug. Manoj vertelde later dat het allemaal familie van elkaar is maar dat er onderling veel problemen en rivaliteit is. Hoe dan ook, wij maken geen onderscheid. Iedereen is welkom.

Donderdag zou ons laatste dag bij de snake charmers zijn. Echter op het laatste moment werd besloten om een community visiting te doen bij een andere snake charmers gemeenschap ongeveer 12 kilometer verderop. Ze willen hier ook een project starten. Leuk natuurlijk maar onze gedachten gingen uit naar de kinderen die op ons rekenen. Maar goed, zo gaat dat hier soms in India. Uiteindelijk besloten om wel te gaan en dan vrijdag nog langs onze eigen snake charmer kids te gaan.
De mensen hier leven in een grote gemeenschap die bestaat uit ongeveer 500 mensen. De snake charmers die naast ons kamp wonen behoren daar ook toe maar wonen bij ons kamp omdat dit dichterbij Lalsot ligt. De mensen in deze gemeenschap hebben nog zwarte cobra’s waar ze mee rond trekken. De overheid heeft het verboden maar het zal nog wel een tijdje duren voordat ze er mee stoppen. De overheid schenkt ze de grond waar ze nu op wonen en met hun hulp bouwen ze er huizen op. Ze zijn er blij mee, althans dat zeggen ze. Iedereen kwam wel even kijken naar die witte mensen en liepen met ons mee. De cobra werd te voorschijn gehaald. Hij had niet echt veel zin en regelmatig moest erop geslagen worden. Op een gegeven moment spuugde hij zijn maaltje uit, het zag eruit als twee ratten en toen mocht hij weer zijn mandje in, hij zal wel een beetje misselijk zijn! De mannen die hier hun geld mee verdienen hebben allemaal een ketting om hun nek waaraan je kunt zien dat ze getraind zijn in het werken met slangen. Manoj vertelde dat het plan is om hier te beginnen met onderwijs en dan vooral gericht op voorlichting over hygiëne. Er is hier 1 waterpomp voor 500 mensen. Een stukje verder op staat wel een overheidsschool maar deze mensen behoren tot de kastelozen en kunnen daar niet heen want niemand wil met ze omgaan. Hij vertelde ook nog dat de mensen hier in het dorp van het gif van de slangen medicatie maken. Niemand in het dorp heeft bijvoorbeeld een bril nodig. Ze mengen het gif van de slang met nog iets en wrijven dit in de ogen zodat ze goed blijven zien.
Op de terugweg, opeens, zien we dat er langs de kant van de weg iemand word gecremeerd. India blijft een vreemd land en ons verbazen.

Op de aanganwaari zijn we de afgelopen week bezig geweest met het ABC door middel van kaartjes die we gemaakt hebben. Heel langzaam weten de kinderen te benoemen dat de A voor Apple staat en de B voor Banana. We zijn al bij de F van Fish, dus dat gaat helemaal goed. En we zijn met de dagen van de week begonnen zowel in het Engels als in het Hindi.
De afgelopen tijd hebben we drie keer de ouders / families bezocht van de kinderen. Dus dachten we, tijd om het maar eens om te draaien. Samen met Ajay, die steeds enthousiaster wordt, bedachten we het plan om de ouders / familie voor vrijdag uit te nodigen op de aanganwaari. Een soort van ouder ochtend. De samenwerking met Ajay is echt perfect. Hij is donderdagavond nog op zijn brommer naar Sonderpur gereden om de ouders voor de dag erna uit te nodigen. Hij vertelde dat dit de 1e keer zou zijn dat dit georganiseerd wordt. Ach, we gaan het gewoon proberen en zien wel of het aanslaat. Probleem was wel het tijdstip. Iedereen is op de velden aan het werk om het mosterd zaad te oogsten. Om kwart voor twaalf zou de meest geschikte tijd zijn. Al komt er maar eentje, dan is het voor ons al geslaagd. We hebben op het schoolbord ons dagelijks programma geschreven en wilden graag vertellen wat we precies doen. En of de ouders nog vragen hebben of iets willen toevoegen. Natuurlijk gaan we afsluiten met tandenpoetsen en fruit.
Ja, en toen was het vrijdag. Een dag vol emoties. Ik zou vandaag de Gatri Mantra gaan voorzingen. De kinderen zingen het dan na. Natuurlijk had ik een spiekbriefje. De kinderen vonden het prachtig en Ajay maar lachen om mijn foute uitspraak. Buiten stonden ook een paar moeders te gniffelen. Maar ik kreeg wel een warm applaus van iedereen. Daarna zijn we buiten gaan spelen. Ondermeer touw trekken wat voor de kinderen nieuw was. Toen ze het eenmaal doorhadden hadden ze me toch een plezier. De moeders stonden te schaterlachen en eentje begon spontaan mee te doen.
Het was inmiddels tijd om de moeders uit te nodigen in het lokaal. In totaal hadden 16 moeders, een oma en twee vaders de moeite genomen om te komen. Zwaar boven verwachting. Wij hebben ze eerst bedankt voor hun komst en dat ze, ondanks hun drukke werkzaamheden, de tijd hadden genomen om naar ons toe te komen. Ajay heeft even een algemeen verhaal gehouden en toen hebben wij verteld over onze ervaring met de aanganwari en de noodzaak ervan. Colina kon nog terug kijken op twee jaar geleden en aangeven hoe sommige kinderen gegroeid waren in hun ontwikkeling.
Nadat we ons verhaal verteld hadden heeft Ajay aan de ouders uitgelegd hoe de ochtend er uitziet op de aanganwari. Ze waren verbaasd en hadden de indruk dat de aanganwari alleen maar voor voedsel en medicatieverstrekking was. En dat er gespeeld werd. We hebben ze uitgelegd dat we bezig zijn met hygiëne, eenvoudig onderwijs op een speelse wijze en dat ze het moeten zien als voorbereiding op het reguliere onderwijs. Na afloop veel thank you en we hebben afgesloten met tandenpoetsen en fruit. We hadden echt niet verwacht dat er zoveel ouders zouden komen. En dat ze er al zo vroeg waren. Wat een prachtige ochtend. Zo mooi.
Toen we in de bus zaten hebben we een high five gedaan met Ajay. De kinderen stonden ons uit te zwaaien en toen kwamen de tranen. Ajay kreeg het ook te kwaad en begon ook te huilen.

Na de lunch zijn we naar het kantoor van Amit gegaan om het evaluatieformulier af te geven. We hadden een kaart voor alle stafleden geschreven en een klein bedrag als tip voor alle stafleden. Als blijk van waardering. Dit formulier is strikt vertrouwelijk en moet eigenlijk in een gesloten envelop naar het hoofdkantoor. Maar wij houden van open communicatie en dus wilden we onze ervaring gewoon delen met iedereen. Amit wist niet zo goed raad met deze opvatting maar ging ermee akkoord. Alle medewerkers die er niet waren werden er bijgehaald en Amit vertaalde alles voor het echtpaar van de huishouding, de buschauffeur en de kok en zijn assistent. Op een gegeven moment kreeg hij een brok in de keel en kon niet meer uit zijn woorden komen. Tja, en toen begon bijna iedereen te huilen. Colina is er maar naar buiten gegaan en heeft bij Sugna staan te huilen, een van de snake charmer kids, die toevallig om het hoekje stond te kijken. Zij begreep het natuurlijk niet zo goed. Of misschien ook wel. Want later stond ze met haar vriendjes en vriendinnetjes voor het hek onze namen te roepen. Ach, natuurlijk, van jullie moeten we ook nog afscheid nemen. Vlug even wat koekjes gekocht bij Baldchen en samen met Manoj naar de snake charmers. De kinderen vlogen naar het lokaaltje waar we de goodbye song hebben gezongen en de koekjes hebben uitgedeeld. Have a good life snake charmer kids.
Na de chai werden we geroepen door de buschauffeur. Of we naar het kantoor wilden komen. Daar bleek dat Amit de tip had verdeeld en in enveloppen had gedaan. Alle medewerkers waren er weer. Hij vond dat wij het persoonlijk moesten overhandigen. De complimenten gingen over en weer. Veel lachen en ook weer tranen. Het houdt niet op.
En toen moesten we nog afscheid nemen van Amit die naar Jaipur moest en Ajay die naar Udaipur ging.
De volgende dag zijn we nog naar de woning van Vinod geweest om te lunchen. Hij is van de Brahma kaste. Een van de hoogste kaste. Ze wonen daar met 55 familieleden onder een dak en hebben redelijk wat grond om in eigen onderhoud te voorzien. Erg gezellig en heerlijk gegeten.
Die nacht zijn we om 02.30 uur vertrokken uit Lalsot om de trein te pakken van 05.30 uur. En tot onze verbazing stond vrijwel iedereen op ons te wachten om ons en Habiba uit te zwaaien. Zelfs Carol, een vrijwilligster uit Zwitserland, stond in haar pyjama te bibberen van de kou. Ze had nog een lieve brief voor ons geschreven. De kok en zijn assistent hadden besloten om mee te gaan naar het treinstation in Dausa. Ze wilden ons bij de trein uitzwaaien. Manoj ging mee om ons in Delhi af te leveren.
Op zondag, na de lunch in het vrijwilligershuis, zou Manoj weer vertrekken.
We hebben boven maar gelijk afscheid van hem genomen, dan hadden we dat tenminste gehad. Het blijft toch moeilijk en er werd weer een traantje weg gepinkt. Op naar onze welverdiende cappuccino in de mall. Een uurtje later belde Manoj. Hij wilde ons nog een keer zien en was naar de mall gekomen. Daar weer afscheid genomen onder belangstelling van het winkelend publiek. Het blijft moeilijk. Maar, ja, we hebben dan ook vier weken zeer intensief met Ajay, Manoj en de anderen samengewerkt en lief en leed met ze gedeeld. En veel met elkaar gesproken over hun leven, ons leven, het leven.

Heel veel liefs van ons tweeën. Dikke kus.