Happy

Hallo lieverds,
Laten we beginnen met jullie nog een keer te bedanken. Twee jaar geleden hebben we met jullie geld onder andere schoolborden voor de snake charmer school en tapijten voor de aanganwari kunnen kopen. We hebben nu met eigen ogen gezien dat de materialen volop in gebruik zijn. De kleintjes hoeven niet meer op de betonnen vloer te zitten en de snake charmers hebben nu hun eigen schoolborden. Echt geweldig om te zien.
Vorige week maandag, in Delhi, had ik het idee opgevat om Colina te verrassen voor haar verjaardag. Dus ik Ghan gevraagd of hij de kok in Lalsot wilde bellen om een taart te bakken. Maar het moest wel een verrassing blijven. Ghan reageerde gelijk enthousiast en zei wel even de manager te bellen. Even later kwam hij terug met de mededeling dat alles zou worden geregeld. Helemaal goed, maar mag ik Colina nu even feliciteren. Nee, natuurlijk niet, dan is het is geen verrassing meer.
Laat in de avond kwamen we aan op het station van Dausa. Ghan zou gelijk doorreizen naar Jaipur. Maar tot mijn verbazing was hij toch uitgestapt. I want to give my congratulations to Colina tomorrow was zijn antwoord op mijn vragende ogen. Iám so happy. Oké, oké, but sssssssssssst.
We werden op gepikt met de gele schoolbus. Vanaf het station was het nog ruim een uur rijden. En wat was het me toch druk op de weg. Heel veel vrachtverkeer, zwaar over beladen en ze stoppen waar ze maar willen. Het maakt allemaal niet uit. Op deze weg mag het vrachtverkeer alleen s’nachts rijden en dat is maar goed. Ze rijden als idioten en om de haverklap ligt er een op zijn kant of is door de assen gezakt. In het kamp hadden ze een kampvuurtje gemaakt en hebben we nog tot 02.00 uur zitten kletsen met de stafleden onder het genot van een bakje zoete thee met melk. Weer iets anders dan een biertje.
De volgende ochtend werd om 08.00 uur op de deur geklopt. Ghan en Minousj. Met zijn drieën hebben we toen Happy Birthday voor Colina gezongen. Ghan moest daarna gelijk weg om alsnog een trein te pakken richting Jaipur. Colina vroeg mij van hoe weten die nou dat ik jarig ben waarop ik antwoordde dat alleen zij tweeën er bij toeval waren achter gekomen. Later op de dag ben ik een paar keer bij de manager langs gegaan om de details verder door te spreken. Want in India blijft het niet bij een taart alleen. In de ochtend bij de introductie, zei de manager, dat hij het zeer op prijs zou stellen wanneer er iemand jarig is deze het dan ook zou zeggen. Met een vette knipoog en glimlach op zijn gezicht richting mij. Colina tegen mij, moet ik het zeggen. Nee, joh, ben je gek, dat is nergens voor nodig, niemand hoeft het toch te weten dat je jarig bent. Ik was die ochtend ook al bij de kok langs geweest om te vragen of het lukte met het bakken van de taart. Tijdens de lunch doet hij vervolgens heel geheimzinnig. Colina staat naast mij en hij neemt mij even apart en fluistert, Cake, almost ready, Jacob. Oké, oké, but ssst. Colina natuurlijk vragen wat hij moest en ik, weet ik veel, het was iets in het Hindi. Onderhand was ik al behoorlijk bang geworden dat Colina argwaan zou krijgen. Om 17.00 uur hadden we afgesproken dat alle vrijwilligers en stafleden de recreatieruimte zouden schoonmaken en versieren. Ik zou dan proberen Colina op afstand te houden maar die wilde natuurlijk chai drinken buiten naast de recreatieruimte. Oké, dan maar zorgen dat die deur dicht blijft. Een half uur later zouden we met de schoolbus vertrekken naar Lalsot om inkopen te doen. Dat doen we hier 2 keer per week. De bus stond al klaar, dus ik met Colina en nog een paar jongens de bus in. En Colina maar vragen, waar zijn de anderen. Maar die waren nog niet helemaal klaar. Gelukkig kwamen ze er al snel aan en Colina natuurlijk gelijk aan Lea vragen waar zij en de andere toch waren. Lea speelde het spel perfect mee en begon een verzonnen verhaal af te steken. In het dorp moest nog een taart worden gehaald. De kok had er maar 1 kunnen bakken. Minousj wist echter niet hoe hij Colina’s naam moest spellen want haar naam moest op de taart natuurlijk. Dus ik mee de winkel in. Colina, te moeilijk dus werd het Coco. Toen ik terug kwam bij de bus wilde Colina gelijk weten wat Minousj moest. Dus ik maar het zoveelste leugentje vertellen over dat hij me iets wilde laten zien. Pffff. Na het diner zat bijna iedereen bij het kampvuur. Nu moest ik alleen nog zorgen ik Colina mee zou krijgen naar de kamer. De anderen zouden dan allemaal in de recreatieruimte gaan wachten op haar binnenkomst. Minousj zou ons ophalen wanneer ze klaar waren. Gelukkig kreeg ik Colina vrij gemakkelijk mee toen ik zei terug te gaan de kamer. Na 10 minuten werd er geklopt. Minousj en Vinousj. Extra meeting. Ik nog vragen, zijn er problemen, ja, ja. Dus, hup, Colina mee genomen en haar als eerste door de deur naar de recreatieruimte laten gaan. En daar was echt iedereen. Missie geslaagd. Er werd Happy Birthday gezongen, de ruimte was feestelijk versierd, Colina natuurlijk een feestmuts op, de kaarsjes moesten worden uitgeblazen en de taart werd aangesneden. Op de Indiase manier kreeg zij een stuk taart in haar mond gepropt. Er is nog een wat ruigere versie, dan wordt de taart in het gezicht van de jarige gesmeerd maar dat ging te ver. Zonde van de taart. Daarna muziek, kampvuur en dans. Een zeer geslaagde avond en een zeer verbaasde Colina.

En, jawel, we zijn begonnen met werken. Omdat het ons niet veel uitmaakt waar we werken ( we hebben overal wel plezier ) hebben we de keus overgelaten aan de projectmanager. Hij vertelde dat de aanganwari en de snake charmers school voor hun belangrijke projecten zijn en de vrijwilligers die daar nu werkten zouden de volgende dag vertrekken. Of wij de komende maand deze twee projecten willen dragen. Natuurlijk, met alle plezier.

De aanganwari is een soort van consultatiebureau / kinderdagverblijf. Samen met de medewerkers ( een paar vrouwen uit het dorp) houden we bij of ze regelmatig komen. Tevens worden de gegevens van de kleintjes bijgehouden over hun gezondheid, groei en ontwikkeling. En wordt er voor gezorgd dat ze voedzame maaltijden krijgen en doen we spelletjes, vertellen verhaaltjes en doen wat op het gebied van hygiëne. We beginnen altijd met de goodmorning song en zingen een Hindi mantra, een soort gebed. Daarna de handjes wassen waarna we beginnen met het programma. De 1e dag hebben we samen met Vinod, de projectmedewerker, een wandeling gemaakt door het dorp zodat de inwoners en ouders van de kinderen ons konden leren kennen. We voelden ons meer dan welkom. Ze wilden ons laten zien wat hun bezigheden zoal zijn, hoe ze leven en we moesten mee om een pas geboren kalfje te bewonderen. Vooral voor Colina was het een feest van herkenning. Sommigen vrouwen herkenden haar nog. De dag erna hebben we wat spelletjes gedaan en aan het eind kregen ze een snoepje. En waar gaat dan het papiertje naar toe. Juist, de straat op. Dat gaan we dus niet doen. Hup, allemaal de papiertjes oprapen en bij mij inleveren. Hier begint de opvoeding en ze vonden het nog leuk ook. Maar, ja, iedereen gooit hier zijn troep op straat. Dus de kinderen weten ook niet beter.

Bij de snake charmers, waar ik twee jaar geleden werkte, zijn de omstandigheden gelukkig enigszins verbeterd. De gemeenschap heeft twee hutjes gebouwd die dienst gaan doen als schoollokaal. Het is nog niet helmaal klaar. Verder kunnen wij nu gebruik maken van water vanuit ons kamp. En dat was nodig ook. De kinderen zagen er twee jaar geleden zo smerig uit. We kunnen de kinderen nu leren hoe ze hun handen moeten wassen, hun tanden poetsen, haren wassen etc.
Sinds kort is het in India verboden om nog langer slangen te gebruiken als attractie. Hiermee verdienden de snake charmers hun geld. Als compensatie gaat de overheid huizen bouwen voor deze gemeenschap en krijgen ze in ieder geval voor 100 dagen betaald werk aangeboden.
Hun werk bestaat dan uit het zorgen voor de waterafvoer tijdens de moesson en opvang van overtollig water. Ze willen dat wel en zijn er erg blij mee.
De 1e dag bij de snake charmers school was vooral voor Colina schrikken. Het was haar 1e keer.
Ze was erg onder de indruk van het hele gebeuren en het zijn dan ook een stel boefjes. Na de les hebben we ze op een rij gezet waar ik ze een beetje vloeibare zeep gaf en Colina wat water. Ja, alleen de handen wassen, de rest blijft erg smerig. Een heel klein meisje, misschien anderhalf, kroop naar de emmer en nam heel voorzichtig een slokje water. Overigens alle kinderen probeerden ook zoveel mogelijk te drinken. Er is namelijk geen drinkwatervoorziening in hun dorpje. Zij halen het bij een soort van chauffeurscafé in emmers en ketels een eindje verderop. Daarna tandenpoetsen. Voor sommigen hadden we een tandenborstel met hun naam erop. Voor de anderen bleef niets anders over dan met hun vinger en tandpasta de tanden te poetsen.
De dagen erna hebben we de kinderen geleerd met what is your name, my name is, om dit uit te spreken en te schrijven. We hadden afgesproken dat ze dit aan hun ouders laten zien en dan de volgende dag met een krabbeltje van de ouders weer bij ons inleveren. Dit doen we bewust om te ouders erbij te betrekken. Zij moeten uiteindelijk genoeg gemotiveerd worden om hun kinderen naar een overheidsschooltje te sturen. En we zijn bezig met het herkennen en benoemen van diverse vormen.
Soms moeten we de les al na 10 minuten onderbreken omdat de kinderen dorst hebben. We halen dan water voor ze zodat ze kunnen drinken.

Ondanks alle drukte maken we ook nog tijd om er op uit te gaan. Afgelopen vrijdag zijn we na het werk met de nachttrein vertrokken naar Udaipur, Lake city, de stad van de maharadja’s. En de stad waar de James Bond film Octopussy in 1982 is opgenomen. De volgende dag kwamen we daar rond 08.00 aan. De zaterdag hebben we doorgebracht met het bewonderen van het paleis, de tempels etc. Het is een heerlijk rustig plaatsje rond een meer. Zondagochtend werden we al om 05.30 uur gewekt met puja’s die werden gehouden bij de tempel. Precies tegenover ons hotel. Deze dag nog een museum bezocht en wat op de markt rond geslenterd. Daarna de nachttrein gepakt en maandagochtend om 8.30 uur waren we terug bij het kamp. Ontbijten, douchen( douchen is hier een emmertje heet water halen bij de geïmproviseerde op hout gestookte geiser ) en om 10.30 uur aan het werk. Oh, oh, wat hebben we het druk maar we genieten met volle teugen.

Er is hier geen wifi. We kunnen gebruik maken van 3 langzame computers, dus we hadden verwacht de komende tijd geen foto’s te kunnen plaatsen. Echter met hulp van Ajay gaan we het toch proberen. Hopen dat het lukt.
Fijn om te lezen dat jullie het nog steeds leuk vinden om ons te volgen. Wij gaan nog wel even door.

Heel veel dikke kussen van ons. Wij gaan zo lekker slapen in ons knus lemen hutje, onze tijdelijke woning.
Welterusten.